Zeg ik: “hard gewerkt, me goed gedragen (in alle eerlijkheid valt hierover te discussiëren), lief geweest voor vrouw en kinderen en ben nu lief voor de geraniums. Sterker nog, de hele tuin krijgt liefde.”

“Mooi, zegt Petrus, wacht maar even op het bankje hier.”

Dan komt de volgende zich al melden. Hij antwoordt Petrus met: “ik heb me heel goed gedragen en collecteer nu voor goede doelen. Totdat jij ertussen kwam”. “Prima”, zegt Petrus, “ga maar naar binnen”. En de volgende: ”ik hou van mensen en heb velen een kans gegeven. Nu zit ik bij Werkvinden.” “Das mooi”, zegt Petrus, “ga naar binnen, er is nog een plekje vrij op de eerste rij.”

Na veel cliënten herinnert Petrus zich mij ineens en zegt: Sorry, je mag naar binnen, het is al vol maar zoek een staanplaatsje ergens achteraan.

Misschien lag het toch anders: bij een groot bedrijf is er ongeveer elke 3 à 4 jaar een reorganisatie. Moet ook wel, de maatschappij verandert, als je niet meegaat word je een V&D en heeft niemand een baan.

De essentie van veel reorganisaties is dat er boven op het gewone werk nieuw werk bijkomt én het moet door minder mensen gedaan worden. Dit heet innoveren, maar er vallen mensen buiten de boot. Naarmate ik ouder werd zag ik de boordkant van de boot langzaam dichterbij komen.

Lang volgehouden maar eens was het zo ver, ik was geen employee meer.  Mijn werkgever was netjes: ik werd geen (te) oude werkzoekende maar een (te) vroege pensionado. Ik had genoeg te eten maar iets fluistert toch in je oor: ze hadden je niet meer nodig.

Aldus voel ik me ervaringsdeskundige, en probeer bij Werkvinden iets bij te dragen aan de maatschappij én St Petrus blij te maken. En ik leer elke dag bij.

Nog een tip: 20 jaar bij dezelfde werkgever is geen garantie voor de toekomst! Maar er is voor iedereen een toekomst, soms moet je er wel iets voor doen.